Toen onze kinderen nog klein waren – waarvan ik me nu nauwelijks kan voorstellen dat ze dat ooit geweest zijn – was Italië voor ons de meest regelmatig terugkerende vakantiebestemming. Enkele malen huurden we een onderkomen ter plaatse, maar over het algemeen sleepte er een flinke sleurhut achter ons aan. Caravan inladen, instappen en wegwezen, richting ‘Lago di Garda’. Als je deze zin zo leest lijkt het alsof altijd alles uiterst soepel verliep, maar schijn bedriegt. Meestal had het behoorlijk wat voeten in de aarde. Nadat we onze bagage minstens tien keer hadden gecontroleerd en iedereen met veel pijn en moeite in de auto was gemanoeuvreerd, moesten we vaak nog drie keer terug omdat we volgens mijn vrouw iets absoluut onmisbaars vergeten waren.

Deze opstartprocedure verergerde zelfs toen ik mij voor de eerst keer een videocamera had aangeschaft. Nu denkt u misschien aan zo’n klein digitaal hoogstandje van tegenwoordig, maar ik heb het over een van de eersten. Een grote Sony Betamax. Een apparaat vol knoppen en draaischijfjes waarmee je van alles zelf diende te regelen. Ook de batterij moest minstens vierentwintig uur in het stopcontact hangen om überhaupt met filmen te kunnen beginnen. Maar ik had er een, en zou dan ook voor een perfecte vakantievideo zorgen. Dagenlang verdiepte ik mij in de gebruiksaanwijzing en het handboek video-filmen, dus wát kon er misgaan.

Ik wilde een film maken vanaf het moment dat we zouden vertrekken tot onze thuiskomst. Helaas had ik verzuimd het alleen in mijn hoofd bestaande draaiboek met iedereen te delen. Dus, toen ik na het horen van de wekker mijn camera pakte, alle knoppen in de juiste stand had gezet en de trap op naar de slaapkamers was gestormd, bleek de hele horde al uit bed en in de kleren. Dat wilde ik nu juist niet. Ik wilde het ontwaken en de ‘Hoerá… vakantie!’ stemming als begin. Iedereen weer uitkleden dus en onder de wol. Licht uit en actie! Het stond er volgens mij prachtig op. Nu de korte broeken weer aan en naar het ontbijt. En ik maar filmen. Tafel afruimen, koffers in de caravan en het huis afsluiten. Mijn vrouw zou de eerste meters rijden, zodat ik als een volleerd regisseur de hele vertrekkende stoet kon vastleggen.

Toen ik voor de auto stond, met mijn ogen strak op het schermpje gericht, voelde ik voor de zekerheid nog even in mijn zak of ik de lensdop wel bij me had. Die had ik, maar ik voelde nog wat; een videocassette. Ik was vergeten de cassette in mijn camera te zetten. Daar ging m’n carrière als filmmaker. Anderhalf uur bezig en geen meter geschoten. Mijn vrouw en de kinderen kwamen niet meer bij, maar het lachen zou ze snel vergaan. Ik moest en ik zou een goed begin hebben. Dus hup, iedereen verzocht weer naar binnen, naar boven en naar bed te gaan. De door mijn kinderen gebruikte krachttermen zal ik hier niet herhalen, maar na de nodige smeekbeden van mijn kant kon het grootste deel van de scene over.

Het werd zelfs nóg realistischer. Mijn oudste nam de slaap-scene nu extra serieus. Hij had zijn pyjama over zijn kleren getrokken, dook diep in het kussen en produceerde een luid snurkend geluid waarmee hij zelfs een volwassen varken jaloers zou hebben gemaakt. De middelste stortte zich enthousiast op zijn tweede ontbijt. Zo enthousiast dat hij zich prompt verslikte en proestend de broodresten tegen mijn lens spuugde. Nadat zijn vrije ademhaling, door de nodige kloppen op zijn rug, was teruggekeerd, vroeg de kleinste tijdens het verdere verloop van de set constant hardop: “staat het er nu goed op, pap?” Toen ook mijn vrouw – een uur later en zonder de schuur van onze buren te raken – auto plus caravan enkele meters richting Italië had gereden, glom ik weer. Mijn videofilm kon niet meer stuk.

Later, héél veel later, toen ik met mijn voeten in het Gardameer hing en de eerder opgenomen beelden terugkeek, besefte ik uit wat een goed stel acteurs ons gezin bestond. En vooral…, wat een geweldig cineast ik was.