Op mijn radio hoor ik de klanken van de Volendamse Cats met hun ’74 hit: ‘Rock ’n Roll, I Gave You The Best Years Of My life’. Hoewel ik nooit op een gitaar heb leren spelen en een zangstem bezit waarmee ik nog geen papegaai kan boeien, heeft muziek wel altijd als een rode draad door mijn leven gelopen. Fats Domino, Buddy Holly, Little Richard en Elvis hebben mij al vroeg dusdanig beïnvloed dat ik het nooit meer ben kwijtgeraakt. Ik hoor mijn vader nog zeggen: “Die ‘oerwoudmuziek’ zal wel weer snel verdwijnen, deze ‘rommel’ is van korte duur!” Rock ‘n Roll was niet aan hem besteed. Maar, al kreeg hij in veel dingen gelijk, deze voorspelling is niet zijn sterkste gebleken.

Met m’n tienerjaren in het Amsterdam van de jaren zestig, zat ik dicht bij het vuur. Hoewel Den Haag de naam kreeg, gebeurde er op muziekgebied ook veel in de hoofdstad. Zeker in het begin toen de discotheek nog een onbekend fenomeen was. In ieder clubhuis of jeugdhonk speelde wel een bandje. Na de brave vijftiger jaren brak alles los, ik dus ook. ’s Avonds de stad in op zoek naar je favoriete band, klagende buren als de muziek te hard stond en groepen jongeren, op ronkende brommers, die te luidruchtig bij elkaar hingen. Ach, zoveel is er niet veranderd.

In de tweede helft van de sixties waren het de beat-bands. Rolling Stones, Beatles en Dylan waren grote voorbeelden geworden voor tientallen Hollandse groepen en soloartiesten. Zich uit de naad sjouwend met gitaren en versterkers, hobbelden ze van het ene naar het andere podium, om daar voor een paar luttele guldens hun muziek te delen. Internet bestond niet en het maken van een grammofoonplaat was slechts aan een klein aantal voorbehouden. The Outsiders, Short 66, The Mads, The Hunters, Boudewijn de Groot, het rockte…, avond aan avond.

Een van de Amsterdamse groepen die ik het meest bewonderde was de Maskers. Begonnen als ZZ en de Maskers, met Bob Bouber als zanger die later de groep HET lanceerde (‘Ik heb geen zin om op te staan’), waren zij al snel succesvol. ‘Dracula’ en ‘Ik heb genoeg van jou’ werden hits en wij braken de tent af. Nu, ruim 50 jaar later, draai ik nog steeds graag hun muziek en volg regelmatig de verrichtingen van Jan de Hont, naast Jan Akkerman en Elco Gelling, een van de beste gitaristen die Nederland heeft voortgebracht.

Jan de Hont speelt nog steeds. Net als een aantal van zijn generatiegenoten staat hij inmiddels alweer voor het tweede jaar met Johan Derksen en zijn ‘Pioniers van de Nederpop’ in veel Nederlandse theaters. Jan, een vriendelijk kalende grijsaard, die de zeventig al ruimschoots gepasseerd is en nog steeds versmolten lijkt met z’n rode Fender gitaar. Geplaagd door een gehoorprobleem en misschien niet meer zo vingervlug als vroeger, maar met nog net zoveel gevoel. Ik heb er al eerder over geschreven: de zwevende klanken van zijn gitaarklassieker ‘La Comparsa’.

Twee weken terug toerden mijn vrouw en ik, samen met onze vriendin Joke, naar Hoek van Holland. Het was de dag dat Jan het eerste exemplaar van zijn biografie kreeg uitgereikt in museum Rock-Art. Stel je voor, een klein maar schitterend museum met honderden relikwieën uit de begintijd van de (Nederlandse) popmuziek. De gitaar van Armand, het drumstel van Q65, de mengtafel van Radar Love en een complete studio van Radio Veronica. Te veel om op te noemen. Volgens museumdirecteur Jaap Schut is er slechts plaats voor nog geen vijf procent van de hele collectie, waardoor deze steeds wisselt en eigenlijk een veel grotere accommodatie verdient.

Na de officiële uitreiking van het boek door Johan Derksen volgde nog een mini-concertje. Enthousiasme alom. Wij waren niet de enigen die de Rock ’n Roll trouw zijn gebleven. Mocht u ook interesse hebben: het boek over Jan de Hont – die bijna 58 jaar geleden voor het eerst op een podium stond en sindsdien furore maakte als sologitarist bij onder andere ZZ en De Maskers, Neerlands Hoop Express, September, The Magnificent 7 en Boudewijn de Groot – is verkrijgbaar bij Zjon’s Guitarstore aan het Bagijnhof 33 in Medemblik. En voor iedereen die twijfelt of-ie misschien te oud is voor die ‘rommel’…, ‘We Don’t Care What People Say, Rock ’n Roll Is Here To Stay’.