November 1962. Ik stond, als altijd, al meer dan twintig minuten voor de spiegel terwijl ik mijn haar keer op keer achterover kamde en ook weer met een onverschillig gebaar naar voren trok. Ik deed dit niet omdat ik verder niets te doen had, nee, ik wilde mijn kuif net zo hebben als die van Elvis. Glimmend van de brillantine en van voren doorbuigend tot vlak boven mijn ogen.

Dat was het vaste zaterdagavond ritueel voordat ik met mijn vrienden naar het jeugdhuis ging. Daar speelde aan het eind van de week altijd een van de plaatselijke bandjes. Je hoorde de gitaarmuziek al als je uit de tram stapte en tijdens elke stap naar de ingang leek het alsof de wereld een klein beetje veranderde. De belevingswereld van jongeren stond in 1962 ver af van de dagelijkse gang van zaken van nu. Behalve de zaterdagavond had je elke week nog een paar uurtjes ‘Tijd voor Teenagers’ op de radio en dat was het dan. Althans, zo voelde het destijds.

Toen we binnenkwamen was het al aardig druk. De band speelde op glimmend rode gitaren alle instrumentale hits van dat moment en het wachten was op de zanger. Toen die het toneel opkwam zag ik plotseling een klein blond meisje, dat aan de kant van de dansvloer zat. Ze droeg een roze jurk met grote ronde stippen over een wijde petticoat en had haar benen over elkaar getrokken. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Ze was mooi, ze lachte en ze was alleen. Ik raapte mijn moed bij elkaar, stak de dansvloer over en vroeg of ze wilde dansen. Ja, zo ging dat in 1962.

Het geluk was met mij. Ze stond op en we dansten op het ene na het andere nummer van de inmiddels begonnen zanger. Ik kon aardig dansen, al zeg ik het zelf en dat leek haar wel te bevallen. Ook zong ik met overgave alle nummers mee, waarbij ik de overtuiging had dat mijn stem aanmerkelijk beter klonk dan die van alle tienersterren bij elkaar. Naderhand heb ik me gerealiseerd dat de muziek zo hard stond dat nagenoeg niemand mij gehoord kan hebben. Gelukkig maar, want toen ik later in mijn overmoed eens probeerde een bandje in mij te interesseren, stond ik na tien minuten alweer op straat.

Toen gebeurde het. De band zette een rustig nummer in en het zaallicht dimde. Mijn danspartner sloeg haar armen om mijn nek, en wang tegen wang schuifelden we op de romantische muziek. “Hoe heet je?” vroeg ik met een wat hese stem. “Els,” antwoordde ze. “Je bent mooi,” zei ik, waarmee ik duidelijk probeerde mijn positie te versterken. “Dank je,” antwoordde ze zacht. “En jij.., jij lijkt op Elvis.” Ik steeg uit mijn schoenen. Het moet mijn stem zijn dacht ik en met dubbele overgave zong ik de rest van het liedje mee.

Inmiddels was het twaalf uur en dat betekende het einde van de dansavond. Tegenwoordig begint het pas een beetje gezellig te worden rond middernacht, maar destijds diende iedereen vóór half een buiten het pand te staan. “Mag ik je naar huis brengen?” vroeg ik, mijn geluk beproevend. Ze knikte en samen liepen we naar de deur. Het was gaan regenen en ik realiseerde me dat ik nog maar één ritje op mijn tramkaart over had. “Zullen we gaan lopen?” vroeg ik uit noodzaak. Ze knikte weer en zwijgend liepen we de straat uit. Ik voelde me dol verliefd, leek op Elvis en had het mooiste meisje van de avond aan mijn arm. Wat kon me gebeuren..? Ik zou het snel merken.

Aan het eind van de straat hoorde ik de tram naderen. Piepend kwam hij de hoek om en stopte bij de halte. Plotseling liet ze mijn arm los, mompelde iets als “sorry” en rende net op tijd naar de tweede wagon waar ze in sprong. Ze keek niet eens meer om. Daar stond ik dan in de stromende regen en zag mijn druipende gezicht in een winkelraam. Het leekt op alles, maar zeker niet op Elvis. Ik ben verder maar gaan lopen. Een fan van de King ben ik gebleven, maar Els heb ik nooit meer gezien.